---------------------- جناب فرماندار امنیت شهر را دریابید-----------------------

به این خبر توجه نمایید :

« پنج شنبه شب مورخ 22/4/85 در خیابان شهید براتی مراسم جشنی برقرار بوده است که به دلایلی که هنوز معلوم نیست به ناراحتی می انجامد و این امر سبب می شود که عده ای به محل زندگی خود مراجعه نموده ، اسلحه های خود را برداشته و به محل جشن بر می گردند و اقدام به تیر اندازی نمایند به نحوی که تعدادی زخمی شده و البته اخبار ضد و نقیضی هم از میزان کشته ها به گوش میرسد . این اتفاق را در کنار قتل عام دسته جمعی مدتی پیش و موارد مشابه دیگر قرار دهید تا به آمار«18»   قتل در طول دو ماه برسید . »

نگارنده بر این مهم واقف است که تجری بر انجام این امور خود مستلزم فقدان برخی شاخصه های فرهنگ اسلامی – ایرانی است لکن آن چه پس از شنیدن این گونه اخبار به یک باره ذهن هر شنونده ای را به خود مشغول می سازد یک چیز بیش نیست و آن « عدم وجود امنیت در شهر » می باشد و سوالی که بلافاصله پس از آن مطرح می شود این است که « چرا این امر رشد غیر متعارف داشته و آیا راهی برای جلوگیری از آن نمی باشد ؟»

راه کار هایی که به طور متداول در این باره مطرح می شوند را به 2 دسته تقسیم می کنند  :

1.فعالیت های فرهنگی

2. برخورد مستقیم با عوامل این اتفاقات

طرفداران نظریه اول با تکیه بر این امر که عاملین این گونه جنایات دارای معضلات روان شناختی بوده و از فقدان برخی شاخصه های فرهنگی رنج می برند واز سوی دیگر شان انسان بالاتر از آن است که بخواهیم با خشونت با او برخورد نماییم و برخورد های قهری در تضاد با حقوق بشر و ارزش های کمال گرای انسانی است پیشنهاد می نمایند با انجام فعالیت های فرهنگی از طریق رسانه های گروهی و کتب درسی ناهنجار بودن این قبیل کارها را در افراد جامعه درونی نموده و در واقع به جای شلاق به تبهکاران ، گل هدیه دهند.

طرفداران نظریه دوم نیز در تحلیل های خود اصالت را به امنیت جامعه و سلامت روانی شهروندان داده این قبیل افراد را برای جامعه هم چون میکروب تلقی می نمایند خواستار برخورد قهر آمیز با این مسئله به جهت تادیب این افراد و عبرت دیگران می باشند .

اما پر واضح است که هر دوی این راهکار ها همچون دو بال برای پرواز سلامت جامعه بوده و در راستای برقراری امنیت چاره ای جز استفاده از هر دوی این عوامل نمی باشد و این مهم  خیر الامور می باشد .

همان طور که شاید شما خواننده گرامی نیز به این نتیجه رسیده باشید این موارد تا مدتی دیگر به بدیهیات مدیریت شهری تبدیل شده و نیازی به این تفصیل ندارد لکن آن چه نگارنده را بر آن داشت تا را هکار های بالا را برشمارد این بود که به نظر می رسد در چند سال گذشته بدیهیات نیز برای برخی از مدیران به مجهولات و ناشناخته ها تبدیل شده بود  و در این راستا به چاره اندیشی نمی پرداختند . بنده در صدد چرایی این امر نمی باشم ولی از آن جا که همیاری فرماندار محترم شهرستان را وظیفه ی تک تک مردم می دانم و خود را نیز جزیی از این کل به حساب می آورم و در ضمن  معتقدم ایشان به نسبت فرماندار قبلی که هم خود غیر بومی بودند و هم خط گیری های امنیتی شان از یک غیر بومی بود به مراتب ازخاستگاه های این قبیل اقدامات بیشتر  مطلع می باشند از ایشان خواهش می کنم که به چند نکته توجه نمایند :

1.همان طور که می دانید امنیت در زمینه های مختلف یکی از ملاک های اصلی و مهم پیشرفت در یک جامعه به شمار می آید که فقدان آن موجب ضررهای بی شمار فرهنگی – اقتصادی می شود .

2. این شهر بزرگان زیادی دارد که در زمینه های گوناگون خاصه مسائل امنیتی شهر اطلاعات وسیعی دارند و می توانند در به سرانجام رسانیدن این قبیل مسائل و انجام وظیفه تان  شما را یاری دهند  .

3. از دوستی بزرگوار شنیدم که این قبیل مسائل و حتی شدید تر از آن در سالیان ابتدای انقلاب هم جریان داشته است که البته با موفقیت و در طول زمان کوتاهی به پایان رسیده است . خوب است از تجربیات آن زمان بیشتر استفاده نمایید .

4. در چند سال گذشته به هر دلیلی اصل « اقتدار » از اصول مدیریتی شهر ما کنار گذاشته شده است ، سعی نمایید این اصل را به جای اصلی خود بر گردانید .

در انتها باید عرض نمایم که دوستی ظریف می گفت :« چه بزنیم و چه نزنیم می گویند و فریاد می زنند که زدند و کشتند و بردند ، پس لااقل کاش بزدیم تا در حقمان ظلم نشود . » جناب فرماندار خشونت در اسلام که البته در نهان خود برای مسلمین رحمت را نهفته دارد در جایگاه خود مورد استفاده قرار می گیردپس بیاییم  از احکام  اسلامی با توجیه های بچه گانه ای چون  « تساهل و تسامح »  روی گردانی ننماییم . به امید برقراری امنیت در سایه حکومت و دولت خدمتگزار و مردمی ایران اسلامی .