دستی زغیب قافیه را کربلا گذاشت

 

با اشک هاش دفتر خود را نمور کرد / ذهنش ز روضه های مجسم عبور کرد

در خود تمام مرثیه ها را مرور کرد / شاعر بساط سینه زدن را که جور کرد

احساس کرد از همه عالم جدا شدست / در بیت هاش مجلس ماتم به پا شدست

در اوج روضه خوب دلش را که غم گرفت / وقتی که میز و دفتر و خودکار دم گرفت

وقتش رسیده بود به دستش قلم گرفت / مثل همیشه رخصتی از محتشم گرفت

باز این چه شورش است که در جان واژه هاست / شاعر شکست خورده ی طوفان واژه هاست

بی اختیار شد قلمش را رها گذاشت / دستی زغیب قافیه را کربلا گذاشت

یک بیت بعد واژه ی لب تشنه را گذاشت / تن را جدا گذاشت و سر را جدا گذاشت

حس کرد پا به پاش جهان گریه می کند / دارد غروب فرشچیان گریه می کند

با این زبان چگونه بگویم چه ها کشید / بر روی خاک و خون بدنی را رها کشید

او را چنان فنای خدا بی ریا کشید / حتی براش جای کفن بوریا کشید

در خون کشید قافیه ها را حروف را / از بس که گریه کرد تمام لهوف را

اما در اوج روضه کم آورد و رنگ باخت / بالا گرفت کار و سپس آسمان گداخت

این بند را جدای هم روی نیزه ساخت / خورشید سر بریده غروبی نمی شناخت

بر اوج نیزه گرم طلوعی دوباره بود / او کهکشان روشن هفده  ستاره بود

خون جای واژه بر لبش آورد و بعد از آن / پیشانی اش پر از عرق سرد و بعد از آن

خود رذا میان معرکه حس کرد و بعد از آن / شاعر برید و تاب نیاورد و بعد از آن

در خلسه ای عمیق خودش بود و بعد از آن / شاعر کنار دفترش افتاد از نفس

 

شعر از حمیدرضا برقعی