فرصت های هدر رفته !!!

 

مدت هاست که بحث درآمدهای غیر نفتی به یکی از پردامنه ترین بحث های روز محافل اقتصادی و سیاسی تبدیل گردیده است و در راستای تحقق آن و فرار از اقتصاد نفتی طرح های بسیاری مطرح می نمایند . عده ای با استفاده از الگوی آمریکا راه حل آن را استفاده از پتانسیل های طبیعی دانسته و خواستار رشد و توسعه ی کشاورزی شده و عده ای دیگر راه کار خود را بر صنایع تبدیلی قرار داده و به دلیل اتصال ایران از دو جانب شمال و جنوب کشور به آب های وسیع و امکان  ارتباط با بسیاری از کشورها بر استدلال خود پافشاری می نمایند . عده ای دیگر نیز  راه کاری را که در این چند ساله ی اخیر با شدت و حدت فراوانی از جانب مسولان کشور مورد تاکید قرار گرفته است و سرمایه های فراوانی را نیز در راه تحقق برنامه های خود داده و حتی در بعضی موارد اظهار نظرهای برخی از مسؤلان رده بالای آن به جنجال هایی کشوری و تا حدی به دور از انصاف هم کشیده شده است را که  « صنعت توریسم » می باشد  راه حل برون رفت از این معضل اقتصادی بیان نموده اند و نمونه ی موفق در این مورد را کشورهایی چون چین و ایتالیا معرفی می نمایند . 

کازرون اما -  با توجه به اظهارات نماینده ی محترم شهرستان کازرون مبنی بر راه اندازی کارخانجات صنایع تبدیلی در کازرون – به دلیل جایگاه خاص خود به دلیل قرار گرفتن در نقطه ی اتصال 3 استان جنوبی کشور با راه اندازی پتروشیمی خشت  از همه ی پتانسیل های موجود برخوردار است و امکان انجام برنامه ها و ایده های مختلف در این راستا مهیا است   و در چند نقطه ی دیگر شهرستان نیز پتانسیل راه اندازی هایی از این قبیل وجود دارد و لکن در این میان آن چه در اندازه ی واقعی خود مورد لطف و مرحمت مردم و مسؤلین واقع نگردیده است بحث گردشگری و صنعت توریسم است .

این ها همه در حالی است که چندی پیش آزمون دکترای حرفه ای دانشگاه های آزاد جنوب کشور در کازرون برگزار گردید و 7500 نفر از داوطلبین در کازرون برای راه یابی به دانشگاه با یکدیگر به رقابت پرداختند که این میزان نسبت به سال های گذشته رشدی 5/2 درصدی داشته است . نکته ی جالب و مورد توجه آن که آمار های غیر رسمی حکایت از این دارد که در روز برگزاری کنکور شهرستان کازرون میزبان 70000 نفر – حدود 10 برابر شرکت کنندگان – از هم میهنان عزیز کشورمان بوده است .

 روزگار عجیبی است ، در دورانی که نهادهای مسؤول  در کشور و حتی در جهان سرمایه های هنگفتی را برای رشد و افزایش حجم ایرانگردی و جهان گردی می پردازند و امکانات بی بدیلی را در این راستا فراهم می کنند ، آن چه در این میان به عنوان یک سرمایه ی رایگان و بدون برنامه ریزی و  متحمل شدن مرارت های فراوان – هم چون فعالیت های طاقت فرسایی که برای رشد این صنعت خرج می شود -  هر ساله و با رشد سالانه ی معین در اختیار مسؤولین محترم شهر ما قرار می گیرد چه بی محابا به هدر داده می شود . به راستی دستگاه های مسؤول برای افزایش این سرمایه ی فرهنگی – اجتماعی و استمرار بخشیدن به آن در طول سال و معرفی پتانسیل های گردشگری و فرهنگی شهرمان در بهترین و مناسب ترین رویداد سال چه کاری انجام داده اند ؟