یادی از یک دوست

 

ظریفی می گفت که محبت وقتی که محبوبی پیدا می کند تا برای او مورد استفاده قرار بگیرد و به قول خودمان خرج او شود دیگه جزیی از وجود آدم ها می شود و بخشی از درون آن ها را به خود اختصاص می دهد و اگر اتفاقی افتاد که این رشته به هر دلیلی گسست ، این طور نیست که آن محبت هم پاک شود و بر فرض به جایش چیز دیگری و یا محبت فرد دیگری بیاید و تا دنیا دنیا ست گویی تکه ای از وجودت را از دست داده ای و نبودش و فقدانش را حس می کنی . امروز روزی است که از حادث شدن این حال بر من دو سال می گذرد . عزیزی که برای محبت به فردی که هیچ کس این کار را برای او انجام نمی داد و اعتماد به فردی که اصلا لایقش نبود خود را راهی دیار باقی نمود . خدا او را رحمت کند که برای من و آنان که او را می شناختند مرگش باور نکردنی بود و دردناک . نمی دانم هر سال این روزها که می شود ناراحتی هایم از آنان که نگذاشتند که  تا جایگاه ابدی اش او را همراهی کنم تازه می شود و چه کار کنم که این کار آنان گو این که به زعم خودشان از سر دلسوزی بوده است . خدا او را قرین و غریق رحمت خویش گرداند . برای شادی روحش الفاتحه مع الصلوات .