نگرانی بر پشیمانی

فردا روز شهادت متفکر برجسته فیلسوف بزرگ شهید مرتضی مطهری بود که اندیشه اش را زیر بنای جمهوری اسلامی دانند و منش او را منشی عرفانی – اخلاقی . او که مورد وثوق امام بود و شادی آفرین برای علامه طباطبایی  به نحوی که طبق فرمایش خود حضرت علامه حضورش در جلسات درسش موجب حالتی چون رقص معنوی در ایشان می شده است . به واقع ایشان در مدت حیات خویش بسیار از زمانه شان جلوتر بود و این خود دلیل محکمی است بر کهنه نشدن گفتارهایش ، گو این که او هنوز زنده ست و از حال برای ما می گوید .  گفتارهایی که همگی مورد تایید است و نافذ برای تصمیمات واندیشه هایمان و نشانگر برتری مطلق اسلام و فلسفه اسلامی . او که از حوزه برخاسته بود و در دانشگاه قدرت بی پایان معارف اسلامی را به نمایش نهاده بود و بر اساس همین آزاد اندیشی ها و روشنگری هایش بود که پس از نگارش مقاله ای در ابتدای کتاب علل گرایش به مادیگری با عنوان " ماتریالیسم در ایران " و افشای بی اساسی ساختار فکری نحله ای فکری در کشورمان پاسخ روشن گریش را با گلوله ای گرفت که تعالی او و رشد روز افزون اندیشه اش و نظام مورد علاقه اش را سبب شد و نشان داد که باز هم خون بر شمشیر پیروز است و حماسه حسینی در ادوار گوناگون مصادیق متفاوتی دارد . اما به راستی آیا این گونه مطالب مرثیه ای است برای افسوس بر آنچه نداشته ایم و یا از دست داده ایم و دیگر به دست نخواهیم آورد ؟ امروز هستند عالمانی که هم عقبه تئوریک نظام اند و هم پر کننده  خلا امثال او و استاد بزرگوارش علامه طباطبایی . پس آیا بهتر نیست حقد و عقده های ناشی از حسادت و رقابت های سیاسی را کنار گذاشته و آنان را دریابیم تا بعد ها نخواهیم این گونه در غم عدم کسب فیض بسر ببریم .

خداوند به همه مان توفیق کسب معرفت اعطا بفرماید .