صدا و سیما به همه اهداف خود رسید!!!

اندکی خاطرات خود را مرور کنید. درست 8 سال پیش در چنین ایامی مناظرات انتخاباتی برگزار شد و بنا بر تشخیص بسیاری آتش هیجان و التهابی را از سوی همه کاندیداها برافروخت که تا مدت ها نظام عزیز و گران قدر جمهوری اسلامی را با مشکلاتی روبرو نمود. در این میان متهم ردیف دوم پس از کاندیداها که بود؟ انتقادها به سمت کجا سرازیر شد؟ حاضرین و غایبین مناظرات کجا را مقصر در این التهابات می دانستند؟ جواب واضح و روشن است: "صدا و سیما"!! این که مجری مناظرات و دست اندرکاران و سیاست گذاران صدا و سیما نتوانستند التهاب ایجاد شده در اولین مناظره را تا نهمین مناظره مدیریت کنند و صدا و سیما و مجریش نقش دکور را ایفا کردند.

ضرغامی و فرصتی که تمام شد

” سفارش اساسی اینجانب نزدیک کردن و رساندن این رسانه‌ی فرهنگ‌ساز، به طراز رسانه‌ئی است که دین وَ اخلاق وَ امید وَ آگاهی، بارزترین نمود آن باشد و رفتار اجتماعی مخاطبان و نیز نهاد حساس و مهمی چون خانواده بر اساس آن شکل گیرد و هنر و شیوه‌های گوناگون حرفه ئی و آزموده شده یا نوپدید، یکسره در خدمت رشد این شاخصها در آید. از تجربه‌های موفق یا ناموفقِ دوره‌ی پنجساله‌ی باید برای رساندن این رسانه به این کیفیت برتر سود ببرید و با زمانبندی برنامه‌ها و تعیین شاخصهای قابل اندازه‌گیری، حرکت مجموعه را تکمیل یا تصحیح نمائید. انتظار دارد نشانه‌های این تحول در اولین سال مسئولیت جنابعالی مشاهده شود.” جملات بالا بخشی از حکم رهبر معظم انقلاب به عزت الله ضرغامی در ایتدای دوره دوم ریاست وی بر سازمان صدا و سیماست. امری که تا کنون سابقه نداشته است که رهبری در مدت زمانی کمتر از زمان قانونی تکبیفی را بر عهده ی مسوولی قرار دهند؛ مهلتی که دیروز به پایان رسید.

مسوولیت بر جای مانده !!!

هر ساله و با شروع فصل گرما و درست در همان ایامی که نهادهای فرهنگی و سازمان های مرتبط با حوزه ی برنامه ریزی در رده ی سنی جوانان و نوجوانان هزینه ها و زمان های فراوانی را صرف می کنند تا شاید رهاورد این ایام استفاده ای فرهنگی و نه حتی دینی، باشد تا به قول معروف : " مدارس اگر تعطیل شده اند تعلیم و تربیت!!!!! که تعطیل نیست"، هستند نهادهای دیگری که در عین این که قابلیت بالایی در انتقال فرهنگ و تعلیم و تربیت مردمان بالاخص جوانان را دارند، یله رها شده و در بی برنامگی خود غوطه ورند.

تغییر رویکرد مناظرات نیاز امروز

چندی پیش به اصرار عزیزی مطلبی نگاشتم که قصد منتشر کردنش از این درگاه را نداشتم . لکن حال نظرم عوض شده است و منتظر قدومتان. 

4 سال عملکرد دولت اصولگرای نهم در کنار فضای باز سیاسی و انتقادات بعضا سیاه نمایانه فراوان برخی از رسانه های نوشتاری و دیجیتالی و صد البته پمپاژ های خبری بنگاه های خبرپراکنی بیگانه، پیش از خرداد 88 رهاوردی تمام عیار را نوید می داد که کاندیداهای انتخابات را بر یک امر متمرکز می نمود و آن چیزی نبود جر نقد عملکرد دولت حاکم و بد بینی مفرطانه به فرآیند انتخابات .از دیگر سو حجم بالای گفتمان ها و گوناگونی نقدها - که بیشتر مبنایی بودند تا روشی - در ساحت های مختلف اداره ی جامعه فضایی غبارآلود را فراهم کرده بود که رودررویی کاندیداهای این انتخابات را لابدی می نمود و این گونه بود که مناظرات کاندیداها با همه کم و کاست هایش به انجام رسید لکن آن چه در اذهان مردم از این انتخابات و مناظرات جنجالی آن باقی ماند سوالات و شبهات و اتهاماتی بود بدون پاسخ که فضای انتخاباتی جواب های درخوری برای آن در آستین نداشت بلکه بر ابهامات آن می افزود و این گونه بود که رقابت انتخاباتی ای که می بایست با رای، حضور قاطع و طراز بی نظیر 85 درصدی مردم به پایان می رسید این بار به صحنه ی خیابان ها آمده بود و لزوم پاسخگویی به شبهات معترضین را یادآور نظام اسلامی می شد .