آسیب های عزاداری و عملکرد نهادهای مسوول

 

« گریه ها و ضجه ها برای اهل بیت(ع) داری ثواب است و این علم ها ارزش معنوی ندارند و شعارهای اتحاد ملی و انسجام اسلامی باید پیشاپیش هیات های مذهبی قرار گیرد... علم ها باید از هیات های مذهبی برداشته شود. » آن گاه که حضرت آیت الله جوادی آملی " حفظه الله "  به رسم  چند ساله در واپسین خطبه ی ماه ذی الحجه ی خویش  به آسیب شناسی عزاداری ها می پرداخت و برای چندمین سال به مذمت همراه نمودن « علم » ها در عزاداری ها توسط هیئات مشغول بود ، شاید کمتر کسی فکر می نمود که چندی بعد فرمانده ی نیروی انتظامی تهران بزرگ در ادامه ی سلسله فعالیت های فرهنگی زیرمجموعه ی خویش این بار از برخورد با هیئاتی که « علم » حمل می نمایند خبر دهد و این برنامه را در امتداد حرکت سال های گذشته ی نیروی مطبوع خویش در جمع آوری  تمثال های ائمه ی معصومین از هیئات قرار دهد و این گونه  بیان دارد که « بهتراست اصالت هرهیئت مذهبی به شهدا و بسیاری از مسائل فرهنگی آن هیئت باشد و نه علم و علم کشی .» . البته این حرکت دور از انتظار نمی نمود چرا که اگر در فعالیت های اخیر این نیرو کمی دقت می شد، لاجرم می توان این قبیل حرکات شایسته و بایسته را در امتداد  طرح های مبارزه با اراذل و اوباش و مبارزه با بدحجابی در راستای ارتقای امنیت اجتماعی و تصحیح رویکردهای جامعه دانست چه اگر آن دو طرح در پی اصلاح کژ روی ها در قشری خاص و با پایگاه اجتماعی ویژه ای در تحلیل های جامعه شناختی و هویت سنجی  بودند ، این دو طرح نیز در پی اصلاح همان در قشری دیگر و با پایگاه اجتماعی دیگری بودند که بی شک اهمیت این آسیب ها از عکس العمل های بزرگانی چون مراجع عظام تقلید و علمای گرانقدر حوزه های علمیه فهمیده می شد .

از دیگر سو سخن از آفات عزاداری مدت هاست که نقل جوامع علمی و محافل روشنفکری کشور  است و هر ساله در این ایام هر کس به فراخور حال و جایگاه و البته رسالت خویش در این باب داد سخن سر داده و گاه سخن آن چنان در این وادی به حاشیه کشیده می شود که منجر به اظهارنظرهایی فاقد وجهه و جایگاه تخصصی نیز می گردد و لذاست که بی شک گوش مردم و هیئات از این قبیل سخنان آکنده و تا حدودی به مطالبه ای عمومی تبدیل گشته است که اگر این باشد لاجرم بحث برخورد با موارد مذکور نیز از این قاعده مستثنی نخواهد بود . لکن مراد و مقصود نگارنده از این سطور آن است که به واقع نهادهای مسوول که دغدغه ی اصلاح عزاداری  سالار شهیدان را هر ساله فریاد می کشند تا چه اندازه در این راه به وظایف ذاتی خود با توجه به منع قانونی این قبیل رفتارها و توانایی استفاده از قوه ی قهریه در این راستا عمل نموده اند؟

گذاری در ایام بزرگوار و محترم محرم در اطراف و اکناف شهرستان و دقت در نشانه های عزاداری هیئات این واقعیت تاسف بار را نشان می دهد که گویا نه تنها اراده ای در این راستا وجود ندارد بلکه حتی  از پس ممنوعیت این قبیل نشانه ها سال به سال به تعداد آن ها و بر مبالغ تحمیل شده بر هیئات عزاداری به سبب تهیه ی علم های گران قیمت تر و تمثال های بزرگ تر افزوده گردیده و نه نیروی محترم انتظامی شهرستان اقدامی در این باره انجام می دهد – همان طور که در دو آسیب قبل اقدام قابل توجهی انجام نداد – و نه حتی شورای هیئات عزاداری مستقر در سازمان تبلیغات اسلامی تمهیدی در راستای بصیرت بخشی به مسوولان هیئات انجام می دهند و لذاست که نتیجه همان خواهد شد که در چند سطر قبل توضیح داده شد و این گونه است که طرح های بسیار صحیح با پشتوانه های دینی بسیار گران قدر به سبب ملاحظات ناچیز و فرومایه از سوی افرادی با ذهنیت ها و داشته هایی به مراتب ناچیز در مقابل بزرگان مذکور نادیده انگاشته شده ، در نطفه خفه می شوند و این ها همه در حالی است که هنوز سخن ها و افاضات  بسیاری در رابطه با انحراف های عزاداری و راه های مقابله با آن به گوش می رسد .

 

آقایان لطفا اشتباه نکنید !!!!

 

امروز رهبر عزیز دیداری داشتند و در این روز مبارک و فرخنده که هم روز میلاد پیامبر ختمی مرتبت است و هم روز میلاد  رییس مذهبمان خطاب به علمای دین ابراز داشتند که " منشور وحدت اسلامی " را تدوین نماند تا کسی نتواند حکم به تکفیر تعداد زیادی از مسلمانان بدون هیچ دلیلی کند که می توانید مشروح آن را اینجا ببینید . به واقع این امر هم چون سایر فرامین و آینده نگری های حضرت ایشان – مثل ارتش متحد اسلامی و یا سیستم دفاعی کشورهای خلیج فارس - نشان از بصیرت بالایشان دارد ولی امیدوارم در این راه تلاش و کوششی چشمگیر صورت پذیرد تا این مهم نیز به سرنوشت سایرین گرفتار نشود . البته در این راه آسیب هایی هم وجود دارد که از آن جمله می توان به اشتباه گرفتن " وحدت " با " خودباختگی " اشاره نمود؛ هیچ نکته ابهامی در این امر وجود ندارد که وحدت به معنای پای فشاری بر مشترکات است در عین حفظ باورها و مسایل مهمه ی مذهبی و به واقع اگر بر این فکر باشیم که وحدت به معنای هم کر شدن و متحد شدن در باورهاست و در این راه از اعتقاداتمان دست بکشیم و روی خوش نشان دهیم باید مطمئن باشیم که ب مرور مجبور به دست شستن از اصلی ترین باورهایمان خواهیم شد و لذا اصلا لزومی ندارد در هر کوی و برزنی اختلافاتمان را که در حق بودنشان هیچ شکی نیست کوچک و کم اهمیت نشان دهیم و بعد به اشتراکات اشاره نماییم که پر واضح است این کاری بیهوده است و نافرجام که نمونه ای از آن را می توانید اینجا  ببینید . در هر حال به نظر بهتر است این رویه ای که در برخی جاها و توسط برخی از متولیان این امر تا انکار احادیث مسلم هم پیش رفته است بالاخره متوقف گردد ؛ چرا که برای نزدیکی این قدر مورد مورد تمسک داریم که هیچ نیازی به این قبیل موارد نداریم .